Pokutuje wśród Polaków i niektórych cudzoziemców opinia, jakoby polszczyzna była najtrudniejszym językiem świata. Jest to oczywista nieprawda. Głoskownia polszczyzny jest porównywana do angielskiej i na jej tle nazywana trudniejszą. Ponad 2/3 uż-ników angielskiego jednak posługuje się też swoim językiem ojczystym. Zbitki i różne spółgłoski syczące występują też w j. skand., por., i wielu azjatyckich. Pokrewne słowiańskie z litości pominę. Pismo polskie jest przede wszystkim łacińskie, zatem znane większości ludzkości. Jest też o wiele spójniejsze od ang. i prostsze od fr.. Łatwiej je wstukać niż czeskie bo używa raczej dwuznaków niż haczków. Jeśli ktoś nie podoła dwuznakom polskim, to czy poradzi sobie z hiszpańskimi i włoskimi? W gramatyce występuje jeden czas przeszły, jeden czas teraźniejszy i jeden do dwóch czasów przyszłych. Trzy osoby i dwie liczby są klasyczne. Rodzaje są trzy, zbieżne z romańskimi i łatwe do ustalenia na podstawie końcówki. Formy niebinarne są podane na tacy. Przypadki są pokrewne i dzielone z trzema z pięciu klasycznych języków starożytnych. Układ zdania jest swobodny. Słownictwo polskie jest typowo europejskie. Posiada wiele zapożyczeń łacińskich, francuskich, angielskich, niemieckich - innymi słowy: internacjonalizmów. W końcu ostatnia bariera: idiomy - czyli takie frazy, które rozumiane są tylko w Polsce. Każdy kraj ma idiomy rozumiane tylko u siebie. Anglia i USA również. Zatem mając słowniczek i jako taką wiedzę o odmianie, można się dogadać z Polakiem. Domyślam się, dlaczego twierdzi się inaczej. Wszystkie oceny naszego języka jako „trudnego” nie odnoszą się do zwykłego posługiwania się językiem, ale do **poprawnej polszczyzny**. Poprawna Polszczyzna zawiera wiele wyjątków bronionych do dziś przez polonistów. Akurat pisownia „h”, „ó” i „rz” jest sensowna i uzasadniona odmianą. Ale końcówki czasu przeszłego niekoniecznie są końcówkami. Pisownia „nie” przed innymi wyrazami nie jest spójna. Podobnie na przykład „by”. Nic z tego nie utrudnia komunikacji. Chodzi o co innego.